Synthesizer

Ik heb gezonde vlagen van onuitputtelijkheid, ik gooi mijzelf op het feit dat ik iets kan.
Of wil. Ik weet nooit wat ik wil, ik ben een persoon die doet.

Wat ik niet doe, is gezond relativeren, ik moet als een bot mes door touwen van controle snijden. Ik wil de controle over mijzelf verliezen, ik zie mijzelf wel, maar voel ik hem?

Ik wil ditmaal geen poëzie, deze keer vloeit er bloed. Zijn fouten verzonnen om beslissingen te bedekken? Weten wij tijdens de beslissing dat wij dit later een fout zullen noemen? Als men in gaat zien wat men wilt, dan zijn verkeerde beslissingen niet langer fouten, maar incompetentie van het streven naar verandering.

Moet ik door blijven gaan als hetgeen wat ik nog moet definiëren? Zelfspot brengt vanzelf kennis.

Synthesizerized

Baffled.

I'd rather be waffled.

Even Christ died

Wat drijft een mens ertoe zo een dergelijke tekening te maken?

Afijn het past goed in het verhaal, maar de ziekte, de krankzinnigheid, de gebreken van zijn mentale gezondheid zijn hier te duidelijk te zien. Er zijn referenties naar het verhaal voorafgaand aan deze prent, die op zichzelf al schokkend waren, maar dit slaat alles.

Raar dat het combineren van zieke unieke dingen mij stil kan krijgen, ik wil weten hoe hij zich voelde toen hij het tekende. Ik wil ervaren wat hij moest ervaren dat te kunnen tekenen, de perfectie van schisma's op papier.

Je kunt goed schrijven.

Ik hoor het vaker dan dat ik vingers heb om de opmerkingen mee weg te wapperen, ik zie mezelf niet als een persoon die andere mensen kan laten verstommen, nadenken, sympathiseren of iets in die richting. Ik beweeg zelf, ik heb geen controle over de breinen van de lotgevallen die mijn stukken lezen. Ik wil wel bewegen, maar doe ik dat daadwerkelijk? Ik schrijf slechts wat ik denk, is dat reden genoeg voor u om te voelen wat ik zou moeten voelen tijdens de daad? Zegeningen vliegen over mij heen, complimenten stoot ik af, maar ik weet dat ik boven gemiddeld schrijf.

Boven gemiddeld. Above average.

Wat kan ik nou in hemelsnaam wat anderen niet kunnen? Beschrijf ik perikelen met woorden die geen mens zou kunnen gebruiken voor datgene? Zijn het mijn zinnen die gebroken tot je komen, helend in je hersens moet ik stotterend alles uitleggen. Inweken, ik moet alles tot mezelf in zien te weken. Ik schrijf wel, maar het dringt niet tot mezelf door, pas na jaren lees ik wat ik schreef, de passie die ik had.

Na jaren van eenzaamheid heb ik nu genot.

Ja, ik voelde me meestal wel miserabel maar nu ben ik gelukkig, als ik wil schrijven moet ik graven, en dat is voor mij de moeite niet waard. Is dat een slechte motivatie? Of slechts een goed excuus om gelukkig te blijven?

Ik zal blijven schrijven, op een laag pitje, ooit zal ik horen dat ik er niets van kan, dan kan ik gelukkig sterven. Ik had wel gelijk, ik weet meer dan dat jullie ooit kunnen weten, over mezelf.

Goddelijke Geneugten

Genoegen, het is mij zeker een genoegen u in te lichten over mij. Ik ben het, Bloodfall, Chirrel, Cyriel, Chirbeer, Chirrie, Lucyan, Euphoria, Bldshd, Tearfall, Gaurwaith, Smaug, Niet_Chirrel, lerrihC, Runnyeye, Meneer Mystiek, CrazedPlain en hunny.

U kent mij vast wel van één of ander oord, zij het een chat, zij het een forum, zij het een visioen van Satan op een slechte dag. Ik ben een puber, altijd geweest en ik zal het altijd zijn. Kan je niet tegen een penis dan ben je een homofoob of een lesbienne, ik prefereer de laatste groep dus ik zal voorzichtig zijn met de puberale shenanigans. Ik schrijf, dicht, praat, adem, beweeg af en toe, drink, eet en alles wat een mens normaliter doet. Behalve naar de wc gaan, daar sta ik boven.

Waarom heb ik zoveel namen nodig? Ik hou ervan om mensen te bedonderen, en welke plek is beter dan 'Het Internet'.