Ik laat mij door ijsbanen leiden.
Niet door gevoel, die laat ik los. Vieren, als het ware.
Ben ik dan gezegend met een lakse activiteit? Of moet ik het ervaren, ermee samensmelten. IJs, dat is glad. Dat moet gezegd worden. Zonder gladheid is ijs ijs niet. Je zou het kunnen beschouwen als een vereiste karakteristiek.
Ik laat me leiden, zachtjes wijkend voor rechts, neig ik naar links te gaan. Ik moet actief blijven om dit passieve te ervaren. Ontleed ik nu een actie tot een soort van beheersing, ontleedbaar in meerdere elementen? Observatie, krachtuiting en coördinatie.
Complex hoe een automatisering in een mensenhoofd ontstaat en geactiveerd wordt.
Dat terzijde. Actief zijn is de sleutel tot passiviteit. Zo een vicieuze cirkel moet mijn einde wel worden. Strevende naar gemak, levende in extirpatie der arbeid.
Doelen zijn er om te stellen. Ze nastreven is voor optimisten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten